Zakończyłam defintywnie swoje zobowiązanie. Wolontariat pozostawiam za sobą. Nawet pierwsza Dama ( dotąd żadna z definicji nie pracowała )w tym kraju jest wolontariuszem pracującym w szkole za ZUS i ubezpieczenie zdrowotne i to są chyba za wysokie progi, jak na moje nogi zwykłego zjadacza chleba, któremu brakuje na zycie.
Niby nie mam powodów do narzekań, bo wbrew wszelkim standardom nie przytyłam po świątecznej celebrze, a jednak nie odczuwam tej radości tworzenia jaka towarzyszyła mi dotąd. Nie widzę pasji w tym co robię , nie odczuwam tego dreszczyku emocji i ekscytacji. Za wygraną też nie dam . Postanowiłam zrealizować projekt, w którym jestem absolutnym amatorem. Moze się uda?! W głowie ukłądam plan zdarzeń. Na kartke przelewam najważniejsze myśli, by rzucić wszystko w kąt i dać sobie czas na poukłądanie. Za chwilę wiem , ze pociągnę całość... ale ta chwila to jeszcze nie ta chwila.
Tymczasem zwyczajnie muszę pozbyć się grypy. Nie znosze chorować. Nic nie irytuje mnie tak bardzo jak niemożność robienia tego, czego akurat chcę, Najpierw ciekło mi z oczu , potem temperatura zwalała mnie z nóg, a teraz mam tylko poranne torsje i ból brzucha. Ot taki bonus od ciekawego życia, co to ze zdziwieniem patrzy, jak ja na niego patrzę z tym swoim obrzydzeniem w oczach.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz