Nie zaglądałam tutaj prawie rok. Wcale nie dlatego, że nie chciałam. Bałam się , ze wszystko się odwróci , a przecież nie zasłużyłam sobie na to. Rozpaczałam w czerwcu ubiegłego roku, że dramatycznie przytyłam. Nie podejrzewałam, ze to początek góry lodowej. Zaczęło się wszystko od porządkowania mojej buzi. Gdzieś w grudniu usunęłam martwe i niezdatne do niczego korzenie . Zdewastowane zęby , ponoć siedliska ognisk zapalnych trzymały jedna równowagę w moim organizmie. Kiedy zlikwidowałam to, co najgorsze myślałam , że będzie ok.
Przyszedł pewien styczniowy dzień następnego roku. Nie mogłam wstać z łóżka . Ból był tak silny, że płakałam zmuszając się do chodzenia . Miałam wrażenie, ze na ramiona ktoś mi nałożył cudze ciało. Znów czuje się paskudnie, a przecież nie należę do osób siedzących w domu i wyglądających przez okno. Moje endomondo na którym zapisuję trasy mówi samo za mnie.
Miałam dwa wyjścia, albo się poddać , albo znów zawalczyć. wybrałam drugą opcje . Na obfitość jedzenia nigdy nie narzekałam. Kilka tygodni głodu w miesiącu to standard, a jednak mój organizm trwa w miejscu. I niech mi nie mówi nikt, że z głodu jeszcze nikt nie przytył .....albo że nie narobił w portki ...moja nowa teoria mówi, ze z głodu organizm tez nie chudnie mimo ciągłych ćwiczeń ...
Że jestem załamana ? ... naturalnie , ze tak ....ale walczę tyle, ze bez żadnych wspomagaczy... Dlaczego walczę? ... Bo czuje się jak świnia i nic na to nie poradzę .
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz